Cultfilms en k*tfilms in het huis !

Hier op het blog ga ik geen nieuwe posts meer plaatsen, ik laat het aan de woestijn en de tumbleweeds. Een paar maanden werken in de Blog-struktuur deed me verlangen naar een andere manier om filmbesprekingen online te plaatsen. Vandaar !

http://www.cultfilmsenkutfilms.com/ is een feit !

Een zee van ruimte, een makkelijker zelf te bepalen struktuur en lekker grote screenshots. Hoera ! Kom er 'ns een kijkje nemen en update alvast uw favorieten.

Ik ga me de volgende dagen vooral bezig houden met wat besprekingen van hier naar de site te versluizen - daarna zal ze geregeld ge-update worden. Ben niet van plan er een eenmansprojekt van te maken, dus als je zin hebt om wat van je dvd-besprekingen het wereldwijde web in te slingeren - contacteer me !

Neem contact op via e-mail

Tot ziens op cultfilms en kutfilms !

Platte band

Ben wat nieuws van plan met de site - zal een paar avonden werk in kruipen dus even geen updates meer. Binnenkort meer nieuws !

The Tiger Blade (2005) *1/2

Uhm - een politieagent neemt het op tegen een bende criminelen die bovennatuurlijke gaves hebben. Zo kan er eentje bijvoorbeeld kogels afweren, wat als crimineel altijd aardig meegenomen is. Klinkt eenvoudig als plot maar na vijf minuten weet je al niet meer waar het nu eigenlijk over ging - logica en samenhang zijn ver zoek.

Wel een spectaculaire aktieprent - behoorlijk hyper-kinetisch, werd er ietwat onnozel van. De achtervolgingsscene met go-carts over een Bangkokse expressweg is opwindend en zo zijn er nog wel wat stukken, maar ondanks alle aktie en geweld verveelde ik me te pletter. Videoclip-stijl met teveel overbodige en nietszeggende stijloefingen, met anime en computergame-invloeden en vechtscenes die bestaan uit heel korte cuts en wire-werk. Plot is nodeloos gecompliceerd voor een actiefilm, en slaagt er ondanks die complexiteit niet in ook maar één van de personages een gezicht te geven. Alles heeft wel een leuk Thais karakter met magische tattoos en amuletten. En zo. Meh.

imdb link

Two Undercover Angels (1969) **1/2

AKA Red Lips

Erg flauw en vederlicht tussendoortje van Jess Franco over twee geheime agentes, kunstroof, verdwenen fotomodellen en ouwe venten met een ooglapje die op dure sigaren kauwen. En een weerwolf ! Michel Lemoine als weerwolf - komt dat zien. Kleurrijk en leeghoofdig filmpje dat zichzelf geen moment serieus neemt, maar uiteindelijk ook echt niets te vertellen heeft. Franco's verplicht nachtclub-nummertje is hier erg leuk - waanzinnig interieur, uitzinnig dansje. Charmerende onzin.

imdb link

Quiet Days of Firemen (1994) ***1/2

Film van Takenaka Naoto - die er zelf in meespeelt - Tadanobu Asano en Shinya Tsukamoto spelen bijrolletjes.

Over het leven in een klein kuststadje waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan, soms waan je je in de onschuldige jaren vijftig. Centraal staat een groepje oude vrijgezellen die samen het brandweercorps vormen. Ze moeten vooral samen de tijd doden want in de buurt is er sinds mensenheugenis geen brand meer geweest. Soms wat doelloos oefenen met de brandslang, spuitend naar een brand die er niet is, en met z'n allen wat op café zitten. Dan duikt er opeens een mooie alleenstaande vrouw op en vallen ze allemaal voor haar charmes.

Mooie film vol liefdevolle kleine humoristische momenten, zachte kleuren en een speelse akoestische soundtrack. Sommige interieurbeelden lijken hommage te brengen aan Ozu, met dezelfde typische lage plaatsing van een statische camera. Naarmate de film vordert verdwijnt de humor stilletjesaan om de plaats te ruimen voor regenweer en trieste blikken vol onuitgesproken en onbeantwoorde liefde.

Niet meteen een diep-menselijk drama - daarvoor blijft het allemaal wat te oppervlakkig - maar als kleine film erg genietbaar.

imdb link

What have You done to Solange ? (1972) ****1/2

*** Giallo dinsdag - elke week een giallo-review ***

Fabio Testi is gymleraar in een Londense katholieke meisjesschool - na de lesuren ligt hij in een roeibootje op de Theems te rollebollen met één van z'n studentes die plots verstijft omdat ze vanuit haar ooghoek een moord meent gezien te hebben. Testi zwijgt en roeit haar naar z'n wagen. Later hoort hij op het nieuws dat men het lichaam van een jonge vrouw gevonden heeft op de oever van de Theems. Nieuwsgierig trekt hij ernaartoe en maakt zich zo meteen verdacht in de ogen van de politie vermits die de precieze lokatie nog niet vrijgegeven hadden. Hij wordt ondervraagd maar wil niets lossen over wat z'n liefje zag omdat hij die affaire geheim wil houden voor z'n echtgenote. Dan vallen er nog slachtoffers, en allemaal blijken ze school te gaan... in die Londense katholieke meisjesschool.


De film neemt z'n tijd en bouwt langzaam het mysterie op, iedereen op school wordt op een gegeven moment wel verdacht, en de camera blijft vaak observerend treuzelen bij hoofden in close-up - terwijl ogen afgewend worden als in een gevoel van schuld. Freudiaans geneuzel over giallo's leidt vaak naar messen als fallussymbolen, en daarin laat deze film weinig aan de verbeelding over want de wijze waarop de meisjes worden omgebracht met diepe messteken in de vagina is bijzonder gruwelijk en obsceen. Ga erbij zitten en neem alvast een zakje chips.


Elegante giallo van Massimo Dallamano met een ijzersterk plot en ondanks de exploitation-thema's een klasse die niet vaak te vinden is in het genre. Veel is te danken aan de geloofwaardigheid waarmee de relatieproblemen tussen Testi en Karin Baal op de achtergrond meespelen en het feit dat er betrekkelijk weinig expliciet wordt getoond van de gruweldaden. De mooie, haast lumineuze plaatjes worden verzorgd door niemand minder dan Aristide Massaccesi (aka Joe d'Amato) en ook de soundtrack van Morricone is uitstekend en gaat van breekbare vrouwenstemmen over lichte pianomelodieën tot atonale baslijntjes.

imdb link

Human Lanterns (1982) ****

Mijnheer Lung en mijnheer Tan zijn twee rijkelui die hun tijd vullen met elkaar het leven zuur te maken. Mekaar publiekelijk bespotten is een grote hobby en mijnheer Tan maakt het wel erg bont als hij de prostituee waar mijnheer Lung een affaire mee heeft als eregast uitnodigt op z'n feestje. Lung is ziedend - springt geïrriteerd rond, wapperend met waaiertjes en verlaat het feestje met opgetrokken schouders. Als weerwraak besluit hij bij het aankomende lampion-festival de felbegeerde prijs van mooiste lampion voor de neus van Tan weg te kapen, want die is apetrots op z'n sjieke lantaarn. Wat een duivels plan !

Hij stapt naar Chun, een kluizenaar die de knapste lampionnen van de streek maakt en vraagt die om hulp. Chun stemt meteen toe en al snel blijkt waarom. Hij heeft zelf een eitje te pellen met Lung, die hem ooit vernederde in een zwaardgevecht en hem een litteken bezorgde in het aangezicht. Chun steekt zich in een bizar apepak met een doodshoofd als masker en ontvoert zo Lung's minnares, bindt haar in een kelder vast en vilt haar levend waarna hij fluitend het vel te drogen hangt. Nog meer ontvoeringen volgen en in Chun's kelder staan na een tijdje vier prachtige ongeschoren lampionnen van mensenvel.

Kleurrijke Shaw-produktie met mooie decors en veel indrukwekkende wire-fu. Chun's acrobatische toeren in z'n apepak zijn heel leuk om te zien en het plot is lekker ziek met een spectaculaire finale.

imdb link

Pompoko (1994) ****

Animatiefilm uit de Ghibli-studio van Isao Takahata (Grave of the Fireflies, Only Yesterday) over een troep wasbeertjes die vanuit een alsmaar kleiner wordend bos moet toezien hoe de verstedelijking steeds maar oprukt. Ze hebben een bijzondere gave en kunnen zich mits enige inspanning transformeren in objekten en personen, en met die gave trekken ze ten strijde - eerst terroriseren ze de bouwvakkers van een nieuwe wijk en veroorzaken een paar ongevallen, daarna jagen ze de eerste bewoners de stuipen op het lijf als spookachtige creaturen. Als ze hulp zoeken bij een stel ouwe wasbeertjes uit een verre streek raden die hen aan bewondering en respekt af te dwingen bij de nieuwe bewoners met hun toverkunstjes maar voor magie blijkt geen plaats meer te zijn in het moderne Japan.

Mooie film - de wasbeertjes leven samen zoals men dat deed in het vooroorlogse Japan en vertegenwoordigen zo niet enkel de onder druk staande natuur maar ook de verdwenen oude tradities. Tempo ligt wel niet helemaal goed en de karakters blijven wat te vlak, waardoor hij toch niet bij de beste films uit de Ghibli-stal hoort, maar de magische toets is er zeker. Oh ja - moet zeker nog vermelden dat de mannelijke wasbeertjes hun teelballen kunnen transformeren in gigantische harige ballen waaronder ze moeiteloos bulldozers verpletteren. U-huh.

imdb link

Godzilla (1954) ***1/2

AKA Gojira

Nucleaire destructie, radio-actieve besmetting, brandbommen over Tokyo - de verwoesting was kompleet in het Japan van de tweede wereldoorlog. In '54 filmde men er Gojira (Godzilla), over een gigantisch reptiel dat na maritieme kernproeven geïrriteerd uit zee oprijst en zich brullend een weg schopt richting Tokyo, een spoor van vernieling achter zich. Gemuteerd door de nucleaire proeven kan hij een verzengende hittestraal uit z'n bek blazen en zet zo in een oogwenk de stad in lichterlaaie. De militairen blijken onmachtig tegen het beest dat onverwoestbaar lijkt, en een geleerde besluit z'n geheim ontwikkeld wapen te gebruiken.

Monsterfilm met catastofale beelden die meteen aan de Japanse oorlogsrampen doen denken. De film bevat een duidelijke pacifistische toon - de geleerde is getormenteerd door z'n uitvinding omdat ze aangewend kan worden voor oorlogsdoeleinden, treuzelt lang om ze openbaar te maken en maakt op drastische wijze zeker dat ze niet in de verkeerde handen terecht komt. In een bijrol ook Kurosawa-regular Takashi Shimura als paleontholoog met een vreemde vorm van logica (ik parafraseer - "In de Himalayas zit de Yeti - dus is het goed mogelijk dat in de Golf van Tokyo ook een monster huist") en hij mag verder de rol spelen van de naïeve geleerde die het monster wil beschermen - voor de wetenschap ! Verder zit er nog een romantische verhaallijn in die me kompleet overbodig lijkt en enkel tijd afsnoept van het rubberen pak en total destruction, want daar komen we voor. Eindigen doen we met opgeheven vinger en blik in de verte : nucleaire testen = slecht.

imdb link

Laura (1944) *****

Laura, mooie Laura werd vermoord. Doodgeschoten - een lading hagel, pal in het gezicht. Detective McPherson zoekt de moordenaar en door de gesprekken met haar adorerende kennissenkring, het neuzen door oude liefdesbrieven en teveel te staren naar haar mooie gezicht op het schilderij boven haar haardvuur raakt hij zelf geobsedeerd door de mooie dame. Dan zet hij zich in een luie zetel voor haar geschilderde portret en valt in slaap...

Prachtige film noir met een al even prachtige Gene Tierney en een nog jonge en slungelige Vincent Price als haar schuinmarcherend lief. Spitse dialogen - vooral die met ouwe nicht en Laura's zelf-verklaarde beschermheer Waldo Lydecker zijn om van te snoepen in hun scherp sarcasme. Een sterk plot dat ruimte laat voor interpretatie - steeds bekruipt me 't gevoel dat David Lynch bij deze film veel van z'n mosterd is komen halen door de plotse ommekeer in het plot en de vraag of het daarna om een droom danwel de werkelijkheid gaat.

I shall never forget the weekend Laura died.

imdb link

Aces go Places 2: Mad Misson (1984) ***1/2

Jaren tachtig-videotheek klassieker. Een dwaas plot vol ontzettend idiote humor springt van de ene ongelofelijke stuntscene naar de andere. Drie meter hoge transformer-robots ! Achtervolgingen per BMX ! Een Eastwood look-a-like die Filthy Harry heet ! Jetpacks met heat-seeking missiles ! Een pintje in de hand en een grijns op het gezicht !

imdb link

The Taking of Pelham 1 2 3 (1974) ***1/2

Vier mannen in overjassen halen machinegeweren boven in een New Yorks metrostel, verklaren het tuig gekaapt en geven de instanties exact één uur de tijd om hun eisen in te willigen. Walter Matthau staat aan het hoofd van de veiligheidsdienst van de vervoersmaatschappij en moet de onderhandelingen met de kapers leiden. Robert Shaw is de kille leider van dat groepje, dat elkaar aanspreekt met codenamen als "Mr.Blue", "Mr.Green" enzovoort - waar kennen we dat nog van ?

Coole en onpretentieuze thriller met een zenuwslopende race tegen de klok en communicatieproblemen tussen de verschillende betrokken partijen - ook duidelijk gefilmd tijdens de Watergate-jaren want de politici worden vakkundig te kakken gezet en maken enkel beslissingen die electoraal interessant zijn. Walter Matthau speelt perfekt de held van het verhaaltje met z'n ouwe patattenkop en een knalgele das, wel wat anders dan de huidige gladde helden van het witte scherm. Goeie soundtrack ook - plezante film.

Well, It's The Taking Of Pelham, One, Two, Three
If You Want A Doodoo Rhyme Then Come See Me

imdb link

The Girl who knew too Much (1963) ***1/2

*** Giallo dinsdag ***

Als ik er een dinsdagse gewoonte van wil maken om het over giallo's te hebben was ik vorige week natuurlijk best gestart bij het begin. In 1963 maakte Mario Bava La Ragazza che sapeva troppo - of The Girl who knew too Much - wat gezien kan worden als de allereerste giallo.


Nora Davis vliegt vanuit Amerika naar Rome om er een zieke kennis te bezoeken. Ze heeft nog maar pas handjes geschud met de dokter op visite (een jonge John Saxon) en de koffers uitgepakt of de bejaarde dame komt al te overlijden in bed. Nora rent het huis uit in paniek, op zoek naar de dokter, wordt overvallen en neergeslagen en als ze weer bijkomt meent ze vanop een afstand te zien hoe een vrouw wordt neergestoken. Alles verloopt wel in een troebele waas en ze valt weer van haar sus.

De volgende morgen ontwaakt ze in het ziekenhuis. De politie reageert daar lacherig op haar verhaal en beweert dat ze teveel gedronken heeft, want van een lijk of bloed was nergens geen spoor. Ze weet zelf niet meer wat te geloven, maar na een vreemd telefoontje gaat ze in haar eentje op onderzoek.


Een paar van de later vaak opduikende elementen van de giallo komen al aan bod - het hoofdpersonage is buitenlands (wat de nadruk kan leggen op het isolement waarin die verkeert, ofwel gewoon de film beter doet verkopen op de internationale markt), speelt zelf voor detective en werkt zich zo dieper en dieper in het mysterie. Ook een later vaak weerkerend gegeven is (spoiler :) de verwarring over de sekse van de dader, waar men de ganse film lang van aanneemt dat 't om een man gaat, terwijl het uiteindelijk anders uitdraait. Ook wordt de aktie van de man verkeerd geïnterpreteerd omdat je als kijker alle informatie niet kreeg - zo wordt hij in beeld gebracht vlak na de moord en zien we hem het lijk wegslepen. Pas tegen 't einde wordt de ware toedracht duidelijk.

Alles blijft wel braaf - hier nog geen naakte gogo-danseressen belaagd door in leder gekleede psycho's - de film heeft vaak een speelse humoristische toets al is hij ook geslaagd suspensevol en de muziek doet soms Hitchcockiaans aan met nerveuze strijkertjes, er klinkt ook wat jazz en zelfs een Italiaanse charmezanger. Hier en daar leuke visuele vondsten en de film oogt zowiezo mooi in sfeervol belicht zwart-wit.

imdb link

Intimate Confessions of a Chinese Courtesan (1972) ****1/2

Het oude China - Ainu wordt ontvoerd en samen met een stel andere meisjes verkocht aan madam Chan's bordeel. Als ze vechtend probeert te ontsnappen wordt ze een tijdje opgesloten in een donkere kelder. Ondertussen belooft de knappe madam Chan vier rijkelui een wilde tijgerin en verkoopt Ainu's maagdelijkheid per opbod. Zo staan de vier uiteindelijk aan te schuiven tussen Ainu's benen, de hoogste bieder eerst.

Na een mislukte zelfmoordpoging besluit Ainu wraak te nemen - ze verleidt eerst de lesbische madam Chan en krijgt zo de tijd en ruimte om haar plan verder uit te werken.

Ontzettend mooi geschoten geschoten female-revenge film, met mooie composities, gebruik van slow motion en freeze frames en kleuren die van het scherm springen. Muziek is ook erg leuk - traditionele Chinese muziek met een sensuele baslijn eronder geplakt en soms regelrechte psychedelica. Af en toe worden er zwaarden getrokken en de finale is erg gewelddadig met ledematen die kwijt raken en bloed dat uit monden gulpt.

Hong Kong-produktie uit de Shaw Brothers-stal die sterk beïnvloed lijkt door de gelijkaardige Japanse produkties uit begin jaren zeventig.

imdb link

The Ghost Galleon (1974) *1/2

Deel drie van de Spaanse Blind Dead-cyclus door Amando de Ossorio. Vind ik de twee eerste Blind Dead-films al overroepen - deze slaat echt alles in z'n saai geklooi. Waar de andere twee nog de sfeervolle slow motion-beelden hebben van de duistere skeletten te paard, hebben ze hier het ruime sop gekozen en varen ze in hun geesten-galjoen al over de baren.

Een fotomodel wordt vermist en haar vriendin gaat op zoek. Blijkt dat ze door Jack Taylor als een soort weirde seventies Richard Branson bij wijze van promotiestunt in een bootje ergens middenin de oceaan gedropt is samen met een collegamodel. Een voorbijvarend schip zal hen daar vroeg of laat vinden, wat media-aandacht oplevert voor het modellenbureau. Zoiets. Duivels plan ! Duivels.

De meisjes zitten plots echter middenin een dikke mistbank - "onmogelijk !", zegt de in alle haasten opgetrommelde meteoroloog - en botsen tegen de wand van een oud galjoen, dat er in wijde shots uitziet als een plastic modelbootje van tien centimeter groot, gefilmd in de lavabo van een donkere badkamer terwijl iemand er sigaren naast staat te roken. Eén van de meisjes klimt aan boord, de ander heeft geen zin en besluit ondertussen wat te slapen in hun motorbootje ondanks het feit dat het na de aanvaring lek geslagen is en er al een paar centimeter water in staat.

Wat doen die kisten beneden in het ruim ? Waarom liggen er zwaar gemaquilleerde mannen in ? Weet u negentig minuten wakker te houden bij deze immens saaie, inspiratieloos gefilmde debiliteit en alles wordt duidelijk. Of misschien ook niet. Film deed me er soms naar verlangen zelf blind en dood te zijn.

Enige charme is dat het allemaal bloedserieus bedoeld lijkt, en de leuke scene waarin de ondoden door de branding strompelen krijgt een halve ster extra - misschien omdat ik toen op m'n horloge zag dat de negentig minuten bijna om waren.

imdb link

Three...Extremes (2004) ****

Drieluik met 40 minuten durende episodes van Fruit Chan, Chan-Wook Park en Takashi Miike.

Dumplings door Fruit Chan is meteen het beste stuk - erg mooie plaatjes geschoten door Christopher Doyle en een sfeervol verhaal over een vrouw die met een overspelige echtgenoot zit en naar een kwakzalfster stapt. Die rare tante belooft haar vernieuwde levenskracht en een jeugdig uiterlijk en maakt dumplings voor haar. Dumplings met een ongewoon ingrediënt. De wondermooie beelden worden gecombineerd met een misselijkmakend plot dat me vaak deed kronkelen van afschuw in m'n zetel. Heel sterke opener.

Daarna Cut door Chan-wook Park over een regisseur die 's avonds thuiskomt en geterroriseerd wordt door onverwacht bezoek. Viel tegen - Park toont hopen stijl - overdadig veel stijl, want het plot is maar zwak wat de beelden enkel pretentieus en geforceerd doet overkomen.

Eindigen doen we met Box door Takashi Miike. Na Park's episode valt hier de volwassenheid en het zelfvertrouwen op waarmee Miike uiterst trefzeker een verhaal vertelt over een jonge schrijfster die geplaagd wordt door nachtmerries. Langzaamaan wordt ons haar verleden en knagend geweten blootgelegd. Ingetogen en effektieve episode - mooie afsluiter.

imdb link

My Neighbour Totoro (1988) *****

Van de animatiefilms van Hayao Miyazaki is dit nog steeds de meest geliefde in z'n Japanse thuisland. Naar 't schijnt struikel je in Tokyo na bijna twintig jaar nog altijd over de pluche Totoro's, Totoro-koekjes, Totoro-crèmekarren en Totoro-vibrators.

Een man verhuist samen met z'n twee dochtertjes naar het platteland want z'n vrouw ligt daar in een sanatorium te herstellen van een zware ziekte. De meisjes missen hun moeder erg, de oudste neemt de rol een beetje over, en de kleinste ontdekt een fantasiewereld die helpt door de moeilijke tijden te komen.

De magie van Miyazaki maakt er een fantastisch hartverwarmend sprookje van, teder, vol rake observaties en kleine ontwapenende toetsen – je voelt je weer kind in een wereld vol verwondering waarin de struik achteraan de tuin een gigantische wildernis vol ontdekkingen lijkt te zijn.

Klassefilm en oneindig herbekijkbaar.

imdb link

Red Sun (1971) ***1/2

AKA Soleil Rouge

Leuke buddy-western met als ongewone duo bandiet Charles Bronson en samurai Toshiro Mifune ! Alain Delon is het booswicht en Ursula Andress mag voor het nodige bloot zorgen.

Tempo ligt hoog, begint haast meteen met de hold-up van een trein door een bandietenbende onder leiding van Delon en Bronson. Een trein die ook de Japanse ambassadeur vervoert in een privé-cabine.

Bronson wordt bedrogen door z'n partner en voor dood achtergelaten, Mifune wil de dood van z'n samurai-partner wreken en de gestolen waardevolle katana terugbrengen die als relatiegeschenk voor de Amerikaanse president bedoeld was. Samen gaan ze op zoek naar Delon en ontvoeren onderweg diens liefje Andress.

De finale speelt zich af in een rietveld waar de wind vrij spel in heeft - duidelijk eerbetoon aan de Japanse klassiekers.

imdb link

Devil's Nightmare (1971) ***

Na een sepia-kleurige WO II intro met Nazi's, pasgeboren baby's en de dolken die daarin gestoken worden draaien we de klok door naar begin jaren zeventig wanneer zeven toeristen onderdak zoeken in een kasteel - gastheer is niemand minder dan Jean 'Rififi' Servais. De hotpants-dragende bimbo van het gezelschap voelt zich benauwd in de oude burcht, waarop de andere bimbo haar met een zwoele stem voorstelt een kamer te delen. Meteen weet je dat je goed zit, want de deur is nauwelijks achter hen dichtgevallen of ze zitten al zuchtend aan mekaars blote vel te prutsen.

Voor de rest wordt er wat sfeervol gestaard en onheilspellende dingen verteld met een Duits accent - dan klinken er donderslagen en flitsen er bliksemschichten doorheen de zonovergoten zomerdag en klopt ook Erica Blanc aan. Blanc mag eerst een tijd haar mannenvretende zelf zijn in amper verhullende pakjes om dan terzake te komen en haar ontschminkte gelaat te tonen als succubus.

De boertige buschauffeur die smakkend kookboeken leest in bed krijgt een vergiftigd feestmaal voorgeschoteld, de hebberige vrouw wordt een verborgen schat beloofd waarna ze verstikt onder een berg goud enzovoort - Blanc brengt de toeristen één voor één van kant na ze te verleiden met de zeven hoofdzonden, Kevin Spacey is er niks tegen.

Belgisch/Italiaanse co-productie - technisch nogal slordig, vooral met de belichting loopt vaak wat mis, maar best wel sfeervol met een onvergetelijke Erica Blanc.

imdb link

The Strange Vice of Mrs. Wardh (1971) ****

AKA Blade of the Ripper AKA Next!

*** Giallo dinsdag ***

Vanaf nu : elke dinsdag een giallo filmbespreking. Hoera !

Sergio Martino is een mooi voorbeeld van een Italiaanse rondschipper - steeds meedraaiend met de commerciële wind. Door de jaren heen maakte de man spaghetti westerns, giallo's, kannibalenfilms, Jaws rip-offs, post-apocalyptische Mad Max-klonen,... allemaal afhankelijk van welk genre op 't moment in zwang was. Dat betekent wel dat 't vaak ambachtelijk werk was, een beetje zielloos, maar zeker vermakelijk - Martino is een goed vakman. Hij mist de visuele zwier van Argento, de visionaire ziel van Fulci - bij Martino zijn het vooral commerciële overwegingen die z'n films bepaalden. Zijn belangrijkste stempel drukte hij op het giallo-genre, waarvan hij mee de verdere verloop bepaalde in de vroege jaren zeventig.

Met The Strange Vice of Mrs. Wardh maakte Martino z'n beste giallo - niet in z'n minst dankzij de verschijning van donkere beauty en vaste waarde Edwige Fenech, die hier op haar mooist was, blanke billen draaiend bovenop lucky bastard George Hilton. Algerijns / Maltesische roots en van een bijzondere schoonheid, gelukkig zonder veel schroom om voor de camera haar kleren rond de enkels te laten vallen. Fenech was indertijd het liefje van Sergio Martino's broer Luciano - tevens producer - waardoor ze vaak in z'n films gecast werd, en daar valt echt geen probleem van te maken.

Hier speelt ze de madam Wardh uit de titel - getrouwd met een stijve diplomaat en achtervolgd door de herinneringen aan haar passionele sado-masochistische relatie met de gevaarlijke Jean (gespeeld door Ivan Rassimov). Op een decadent high-society feestje ontmoet ze ook de charmerende George (George Hilton) waar ze al snel voor valt - veel stelt de relatie met haar vaak afwezige echtgenoot niet voor. Ondertussen wordt de stad herhaaldelijk opgeschrikt door een onbekende moordenaar die het op mooie vrouwen gemunt heeft.

Standaard elementen van een giallo komen aan bod - overspel in hoge kringen, zwakke en sterke mannen, fantastische vroege jaren zeventig-mode en interieurs, een goeie soundtrack, mooie composities in techniscope, veel bloot en sleaze in een hopeloos ingewikkeld en ongeloofwaardig plot met daartussenin een duister figuur, onherkenbaar gekleed in zwart en lederen handschoenen die links en rechts mooie madammen ombrengt.

Veel sfeer - vooral de hallucinante flashback-scenes van Fenech waarin ze met Rassimov geconfronteerd wordt zijn sterk - en een paar suspensevolle momenten als de moordenaar met z'n scheermes loopt te zwieren. Uitstekend genre-voorbeeld met een opmerkelijk goede soundtrack van Nora Orlandi en op 't einde een Hitchcock-knipoog.

imdb link

Female Vampire (1973) **

AKA La Comtesse Noire

Lina Romay komt vanuit de verte opdagen in een mistig bos. De camera zoomt langzaam uit terwijl ze dichterbij komt, enkel gekleed in een zwarte cape. Vlak voor de camera blijft ze staan, waarna ingezoomt wordt op haar ogen, haar borsten en haar indrukwekkende dot schaamhaar. Dan stapt ze vooruit en botst *boing* met haar bakkes tegen de lens. Welkom in de wereld van Jess Franco.

Romay is gravin Irina Karlstein, laatste telg van een vampierenfamilie. Maar het meisje heeft problemen. Ze voelt zich eenzaam. Gedoemd om de aarde alleen te bewandelen, door mistige bossen, botsend tegen camera's. Ze heeft namelijk de onweerstaanbare neiging om haar seksuele partners de penis af te bijten tijdens momenten van opperste opwinding - en zoiets kan moeilijk door de beugel in een normale relatie. Gedoemd is ze. Gedoemd om eenzaam de liefde te bedrijven met de spijlen van haar bed.

Jack Taylor mag de laatste druppel symboliseren. Taylor draagt voor de gelegenheid een bespottelijke snor die eruit ziet alsof een dood beest onder z'n neus hangt en loopt in trappenhallen voor te lezen uit z'n poëzie-album. Liefde op het eerste gezicht maar de relatie loopt al snel stuk op een bijtgrage Romay en een dooie Taylor in bed, ogen gericht naar het plafond. Terug naar de mistige bossen, meisje.

Sommige scenes zijn geslaagd sfeervol, vaak dankzij de goeie muziek, maar uiteindelijk is 't maar saaie kost. Ik heb normaalgezien weinig problemen met Franco's vaak bekritiseerde zoom-werk, vind het wel passen in z'n voyeuristische wereld. Maar hier wordt er zo ruw en schokkerig mee omgesprongen uit tijdsgebrek en slordigheid dat 't me stoort. Ook laat Lina Romay me kompleet koud in haar rol als de gravin - met haar domme hooghartige hamsterkop heeft ze gewoonweg niet de klasse om zo'n tragische rol neer te zetten. Soledad Miranda zou hierin perfekt zijn geweest, Romay daarentegen vind ik enkel te smaken als ze een ordinaire bitch mag spelen - wat ze dan weer wel perfekt kan.

Jammer dat dit zo'n Franco is die mensen vaak als kennismaking met z'n werk zien, want 't zijn films als deze die 'm z'n slechte naam bezorgen terwijl de man zoveel moois gemaakt heeft.

imdb link

Virus (1980) ****

Het jaar 1982 - een extreem gevaarlijk virus, ontwikkeld in een Oost-Duits militair complex, wordt naar buiten gesmokkeld, komt in de verkeerde handen terecht en raakt per ongeluk vrij. Een paar maanden en een hoop gereutel later zijn er wereldwijd nog maar 863 overlevenden - nooit meer aanschuiven aan de kassa in het warenhuis.

Het virus bleek zich niet te kunnen vermenigvuldigen bij extreem lage temperaturen en de overlevenden bevinden zich dan ook op Antarctica - de internationale gemeenschap van wetenschappers die er in hun golfplaten-complexen op mekaars gezicht zitten te staren. 863, waarvan 8 vrouwen. Eerste zorg van de mannen blijkt te zijn hoe ze die 8 vrouwen verdelen want er moet volop gekweekt worden - ah, de romantiek.

Het feit dat de overlevenden zich nog steeds onder hun ondertussen absurde nationale vlag scharen, dat de Amerikanen met een vanzelfsprekendheid de leiding op zich nemen, er valt genoeg te beleven daar op de Zuidpool. Maar dan blijken die 863 toch nog de pineut te kunnen worden als ergens ver weg een automatisch systeem kernwapens wil gaan rondschieten op een lege wereldbol - de post-post-apocalyps kondigt zich aan.

Kinji Fukasaku regisseert met een gedeelde Westerse/Japanse cast - zo duiken er koppen op als die van Sonny Chiba, Robert Vaughn en Henry Silva. Prima film die de gespannen koude oorlog-sfeer van de vroege jaren tachtig bekritiseert. Moet er wel niet aan denken dat ze op Antarctica in 1982 ook nog een alien op hun golfplaten dak krijgen - terwijl Kurt Russell nergens te bespeuren is.

imdb link

Bloodstone (1988) **

Very onnozel avonturenfilmpje. Budget is erg laag wat de boel verhindert om interessant of spannend te worden, want er is maar zoveel wat je kan doen met drie lege luciferdoosjes en een paar elastieken. Wél interessant is dat de film volledig op locatie in India werd geschoten, wat voor een paar mooie lokaties zorgt en met Rajnikanth een Indisch rasacteur die de stijve westerse cast moeiteloos naar huis speelt. Voor de rest maar slappe kost, vlak geschoten en saai.

imdb link

We're Going To Eat You (1980) ***1/2

Een kannibalenfilm - uit Hong Kong ? Indertijd de tweede film van Tsui Hark, die blijkbaar graag naar Italiaanse splatter keek want er wordt hier meer gehakt dan op een gabberfuif, in rubberen ledematen weliswaar. Mooi staaltje van Hong Kong jatwerk - openen doen we al meteen met een stuk uit de Suspiria-soundtrack en even later stormen er grommende Chinezen met slagersschorten die roestbruin zien van het geronnen bloed gemaskerd door een deurgat, vervaarlijk met machettes zwaaiend en op zoek naar mensenvlees - The China Machete Massacre, quoi.

Agent 999 belandt op een eilandje voor de kust van China tijdens zijn zoektocht naar een voortvluchtige crimineel die Rolex heet. Fancy name. Hij zet één voet op 't eiland en er wordt al hongerig naar gekeken want 't blijkt vergeven te zijn van de kannibalen. Kannibalen ! Help. En van reusachtige manzieke syfilislijdsters. En incontinente blinde oudjes. Oh - en die Leatherface-klonen, zwierend met hun machettes terwijl ze een vreemdsoortig gegrom voortbrengen, als een stel ewoks met een bad hair day.

Veel slapstick en typisch idiote Hong Kong-humor met martial arts-scenes die verrassend goed zijn, vooral te danken aan Harks cameraplaatsing en editing. Plezant.

imdb link

Rainy Dog (1997) ****

Sterk misdaaddrama van Takashi Miike over een yakuzalid dat al een hele tijd eenzaam in Taiwan vuile werkjes mag opknappen. Kil en emotieloos door z'n afstompend werk, behandeld als een moordinstrument door z'n opdrachtgevers - happy happy times. Hij zit er vervreemd en kontaktloos - zozeer zelfs dat als er een andere Japanse huurmoordenaar achter 'm aangestuurd wordt, hij die ontwapent om er samen een noedelsoepje mee te gaan eten, blij nog 'ns met een Japanner te kunnen praten. Zijn interesse in z'n omgeving beperkt zich tot het luisteren naar het weerbericht waar men onveranderd regenweer voorspelt.

Op een dag bonst een vrouw op de deur, duwt een klein ventje naar binnen en holt naar een taxi - over haar schouder roept ze nog dat 't zijn zoon is en dat hij er verder voor moet zorgen. Hij tolereert het mannetje in z'n nabijheid, maar zoekt er verder geen band mee - ook al omdat hij zich er niet toe in staat ziet. Maar na een tijd dwingen de omstandigheden hem toch een stap te zetten.

Harde film en voor Miike erg ironieloos, op een knipoog naar The Godfather na. De zwaarmoedigheid wordt nog versterkt door de voortdurende regen en van Taipei krijgen we enkel miserabele krottenwijken te zien - zelfs als we voor een paar scenes op het strand belanden blijkt dat niet meer dan een vuilnisbelt aan het water te zijn. Even voor het einde een mooi poëtisch moment waarna we rond de oren geslagen worden met een emotioneel tapijtbombardement - even slikken.

imdb link

Le Frisson des Vampires (1970) ***1/2

AKA Shiver of the Vampires

Voelde me in 't begin meteen weer thuis in Jean Rollin's universum. Begon heel lekker met die typisch trage sfeer en bizarre acteer-regie, vol koppels die in een stilzwijgend soort symbiose elkaars gedrag spiegelen. Veel mooi belichte nachtelijke scenes en een opvallende prog-rock soundtrack.

Viel echter ook te vaak op m'n gat van de ontzettend saaie dialoogscenes met een soms veel te aanwezige camera die onnodige truukjes uithaalt. Lange takes met een centraal opgestelde, voortdurend 360° rond z'n as draaiende camera bijvoorbeeld, waarbij elke acteur geduldig moet wachten tot de camera op hem gericht is om stijf z'n lijntje dialoog op te zeggen - het maakt het er niet boeiender op en zorgt ervoor dat je nek na een tijdje als een kurkentrekker aanvoelt.

Het dunne vampierenplot is oninteressant maar de film bevat een paar heel krachtige beelden, soms zelfs zowat het sterkste wat ik al zag van Rollin, en het einde is één waar je even stil van wordt. Tegenstrijdige gevoelens dus - ging voortdurend van ogen-uit-m'n-kop-krabbend saai naar glimmende-ogen-opengesperd mooi.

En Sandra Julien heeft een ongelofelijk paar tieten.

imdb link

Eko Eko Azarak II: Birth of the Wizard (1996) ***

Ze zijn er weer - de Japanse schoolmeisjes die toverspreuken lopen te prevelen en met opgeschorte rokken in magische cirkels hurken. Een studente en haar prof vinden in een grot de gemummificeerde resten van een vervloekte heks, een mes in iemands voorhoofd later zitten we in Tokyo waar Misa Kuroi een Japanse Ahnuld achter haar gat krijgt.

Ondanks het erg lage budget vaak geslaagde spannende momenten - ook amusante splatter want hier en daar wordt er al 'ns een gezicht over de muur verspreid en ergens valt iemands arm af waar nogal beteuterd op wordt gereageerd. De lesbische troelarij van het eerste deel schrapte men helaas en in plaats krijgen we tenenkrullend dwaze sentimentele scenes - betraande kleuters met dooie vogeltjes in hun handen, dat niveau. Vermakelijk filmpje.

imdb link

May (2002) ***1/2

Debuutfilm uit 2002 - Carrie-geïnspireerd en nogal precair balancerend tussen karikaturale komedie, drama en horror maar zondermeer geslaagd. Overduidelijk met veel passie gemaakt, gaandeweg zelfs erg ontroerend temidden al het gehak met messen en bijlen. Soms krijg je wel het gevoel dat bepaalde elementen in het plot wat blijven hangen, dat er meer uit te halen was, maar 't is een erg charmerend geheel.
Jawel.

imdb link

Kids return (1996) ****

Mooi en sober verteld verhaaltje over twee schoolvrienden die gaandeweg hun eigen pad inslaan. Over hoe kleine gebeurtenissen tot grote leiden en hoe alles zich herhaalt. Takeshi Kitano slaagt er weer in met heel weinig veel te vertellen - uitstekend geacteerd en hier en daar herinneringen aan z'n Scene by the Sea.

imdb link

Voodoo Passion (1977) **

Jack Taylor werkt in een ambassade op Haiti en z'n vrouw komt 'm daar opzoeken. Na twee minuten maakt ze al kennis met zijn nymfomane zus die ze naakt rollebollend in haar bed aantreft. Nog een minuut later zitten ze samen in bad. Rest van de film wordt gevuld met voodoo-rituelen, groene beddelakens en spiegelwanden.

Ondanks de vele blote-tietterij een erg saaie film van Jess Franco, weinig sfeervol door de volopen gedraaide belichting - zelfs de bezwerende ritmes op de soundtrack verhelpen daar weinig aan. Dat m'n aandacht soms weg was ook al lag er iemand naakt over de grond te kronkelen is toch geen goed teken. De scenes waarin de vrouw des huizes door de lege villa loopt te ijlen in fisheye zijn mooi, maar daarmee hebben we 't gehad, ook Karine Gambier kon me dit keer niet charmeren.

imdb link

Nightmares come at Night (1970) ***1/2

Anna ontmoet de dominante Cynthia nadat diens priemende ogen haar van de kaart brengen terwijl ze haar strip-act opvoert in een nachtclub. Ze wordt verleid en woont binnen de kortste keren bij haar in. Maar dan komen de nachtmerries - zijn het wel nachtmerries ? Net als in Succubus wordt er weer misbruik gemaakt van een manipuleerbare juffrouw.

Sfeervolle Franco - de soundtrack van Bruno Nicolai is erg goed en de film heeft een paar sterke voyeuristische scenes. Soledad Miranda staat groot op de dvdcover maar speelt slechts een heel kleine bijrol.

imdb link

Virgins from Hell (1987) ***1/2

Indonesische nonsens - weet niet meteen waar te beginnen. Eigenlijk vertel je best niets over zo'n film want het is heerlijk z'n waanzin en idiotie zelf vers te ontdekken.

Had me verwacht aan een female biker gang-film maar draaide uit op een Women in Prison-flick.

Bikers in hotpants, minirokken en decolleté's overvallen een casino en trekken zich daarna terug in hun schuilplaats, versierd met grafitti - er staan wat machinegeweren in 't zwart op de muur gespoten, erg smaakvol. Bizarre scene volgt waarin de leidster met geld gooit en een monoloog afsteekt waar de rest stokstijf naar staat te luisteren want er werd geen dialoog voor ze geschreven.

Blijkt dat ze wraak wil nemen op een bende booswichten die haar ouders vermoordden omdat die hun huis weigerden te verkopen. Het was dan ook een prachtige woonst, gemaakt van papier-maché naar het model van een Efteling-attractie met een gipsen grot ernaast, genoeg om een ietwat ambitieuze crimineel de ogen uit te steken.


Al gauw worden in die grot experimenten ondernomen om door het mixen van plakaatverf een afrodisiac samen te stellen waar de wereldwijde markt snel voor zal zwichten, er blijkt vooral vraag te zijn vanuit Denemarken en Zweden.

Ik wil hier best nog wat meer van het plot neertypen, maar bedenk me voortdurend - en dit - en dat - moet ik niet vergeten te vertellen, maar 't is best als je 't zelf bekijkt, woorden schieten tekort.

Volop idiotie - bij de overval van de site vinden de chicks een machinegeweer opgesteld tussen zandzakken en alvast handig gericht op het kamp zelf - een verkrachting op de tonen van Nights in White Satin waarbij de verkrachter een volledig autonoom bewegende penis blijkt te hebben want zelf blijft hij kreunend stokstijf zitten - de top-krimineel "Mister Tiger" heeft een bizarre paarden en zwepen fetisj en beheerst de krachten van donder en bliksem - de Indonesische jungle blijkt maar tien vierkante meter groot want drie ontsnapte gevangenen vinden elkaar met alle gemak terug onder dezelfde boom - en nog zoveel meer, ik heb het geeneens over de fantastische verleidende dans-scene gehad op euro-disco !

imdb link