The Ghost Galleon (1974) *1/2

Deel drie van de Spaanse Blind Dead-cyclus door Amando de Ossorio. Vind ik de twee eerste Blind Dead-films al overroepen - deze slaat echt alles in z'n saai geklooi. Waar de andere twee nog de sfeervolle slow motion-beelden hebben van de duistere skeletten te paard, hebben ze hier het ruime sop gekozen en varen ze in hun geesten-galjoen al over de baren.

Een fotomodel wordt vermist en haar vriendin gaat op zoek. Blijkt dat ze door Jack Taylor als een soort weirde seventies Richard Branson bij wijze van promotiestunt in een bootje ergens middenin de oceaan gedropt is samen met een collegamodel. Een voorbijvarend schip zal hen daar vroeg of laat vinden, wat media-aandacht oplevert voor het modellenbureau. Zoiets. Duivels plan ! Duivels.

De meisjes zitten plots echter middenin een dikke mistbank - "onmogelijk !", zegt de in alle haasten opgetrommelde meteoroloog - en botsen tegen de wand van een oud galjoen, dat er in wijde shots uitziet als een plastic modelbootje van tien centimeter groot, gefilmd in de lavabo van een donkere badkamer terwijl iemand er sigaren naast staat te roken. Eén van de meisjes klimt aan boord, de ander heeft geen zin en besluit ondertussen wat te slapen in hun motorbootje ondanks het feit dat het na de aanvaring lek geslagen is en er al een paar centimeter water in staat.

Wat doen die kisten beneden in het ruim ? Waarom liggen er zwaar gemaquilleerde mannen in ? Weet u negentig minuten wakker te houden bij deze immens saaie, inspiratieloos gefilmde debiliteit en alles wordt duidelijk. Of misschien ook niet. Film deed me er soms naar verlangen zelf blind en dood te zijn.

Enige charme is dat het allemaal bloedserieus bedoeld lijkt, en de leuke scene waarin de ondoden door de branding strompelen krijgt een halve ster extra - misschien omdat ik toen op m'n horloge zag dat de negentig minuten bijna om waren.

imdb link